Şîrkuştî

Min zû wî ji şîr birî. Nege min birî, naxêr, ew qut bû. Şîr yanî. Wê havîna çem bi carekê miçiqî, min jî bi xwe re kir dareke hişkîhola. Av xeyidî ji me. Nema herikî di newalan, ji qelşên ta'tan, li beyaran. Wiha ez jî dareke li rex wî çemî. Min şaxek ji xwe berdabû. Navê wî şaxî danîn Beyto. Weke beytikekî bû, ne bi qeysa lepekî. Bi wê sivikahiya xwe -eybe mere bêje- herikî ji nava paqên min. Ez bûm çem bi nîv henekekê. Min nizanîbû qedera mirovekî dibe yek bi ya çemekî re. Hîn nûka fam dikim. Jixwe her çi be ez vê kêliyê têgihêştime. Vê kêliyê, yanî dereng. Ne bawerim ti tişt ji vê kêliyê derengtir be. Çiqa nêz be ewqa jî dûr. Çiqa zû ewqa dereng. Çiqa kin ewqa dirêj û çiqa reş ewqa sipî. Negihêştim derengiya xwe. Nebawerim hûnê jî bigihêjinê. Çimkî em ne sêvekin, dibêjim, ne jî zeytûnekin di wextê xwe de ji darê bêne xwarê, li serê mêr û jinekê bikevin bi ser de jî bibin sebeba zir-trajedîyên benîademî. Nebawerim em bi qeysa fêkiyeke ji kulîlkê pekiyayî mezlûm bin. Min serî li we gerand biborin. Vê carê jî negihêştim derengiya xwe. Gere zû bi dawîya wê bigihînim vê meselê. Ger nekim xwira min tê. Di dexlê we de me nehêlin şaş bibim ji vê xetê. Hişê min carina diçe û nayê. Vê carê hat, xwe dibexşînim. Henekên xwe bi min nekin lê bask ji hişê min re çêdibin derna, ji perûzankên Beytokê min. Çiqa sîxikên ziravikin hûn nizanin. Her bi ezmanan re digerim, ha li wî zozanî ha li vê çolistanê. Hişê min beytikeke bi per e. Min dibe. Dilê min jî bi xwe re. Bi ya min bûya minê ji we re bêhtir behsa hin xweşiyên firîna hişê xwe bikira, lê nahêle zilêmdarê min. Naxêr nivîskarê min. Her min asteng dike, lê dîsa jî hûn wî bidin xatirê min. Emê rojekê ji vê zilmê bifilitin helbet. Vê hevoka dawî tune bihesibînin ji kerema xwe. Nafilitin. 

Li ku mabûm? Beytokê min bi destê sibehê herikî ji nava paqên min. Der bûm. Çendakî herikîm. Qedera min bi qedera çem ve girêdayî. Paşre di cîh de miçiqîm. Min mêtin. Şîrkuştiyê min wek lepekî ma li rastê. Bû beytik paşre. Dilûsiya di paxila min de. Firiya axir, li dor çemeke din danî. Li ser çeqeliyê dareke benavê lûsîya. Ger ji xezeba nivîskar bifilite ewê her bijî. Qelse lawê min. Çenikek e. Dûr ket ji ciwaniyê. Ew jî weke min negiha derengiya xwe. Nagihe. Nafilite. Difire.  

Min xwe berda ji serê qotê dilrehmiya wan. Çiqa bilind bû! Dûr ketim. Ketim bergîya awirê bavan. Çiqa tûj bû! Hişk dibim. Ne ba dikare min hilîne ne jî baran dikare min bajo. Disekinim. Li ser têgihiştinên xwe vedizelim, zanim dereng e. Digevizim. Xwe berdidim. Bi bask dibe hişê min careke din. Difirim, li wî beytikê li ser çeqeliyê dareke benavê lûsîya ye digerim. Ji xwe û pêde nagihêm derekê. Bêhn dikim laşê xwe. Bêhna zilmê ji min tê. Xwe berdidim. Li civînên pircivakên ji xwe ewle rast têm, bi kevirekî wan ji hev belawela dikim. Roj dibe êvar li min. Ji xwe re li çeqeliyê dareke benavê digerim. 

Sihara serê sibehê ye. Xwe hiltînim bo careke din xwe daneynim. Yan jî bo heta hetayê xwe deynim, çi ferq heye nizanim. Çifte li hember min dardakiriye. Ez li wê dinêrim ew jî li min. We fam kir dibêjim. Ji vir û wêde ne hewceye bibêjim lê ezê dîsa jî ta bi derzî vekim. Belbî hûn weke gelek carên din xelet bin. Dilerizim. Dirêjî wî hesinê sar dibim. Tiliyên xwe sivik sivik li ser dibim û tînim. Ji singilk dikişînim. Dicemidim. Dengê dîkê sibehê bi ser gurpegurpa dengê dilê min dikeve. Ditirsim. Vedikişim ji wê xemsarîya spîbûna dîwêr, li reşbîniya xwe vedigerim careke din. Xwe datînim û çiftê jî bi xwe re. Bi dengê girîyê şîrkuştiyê wî Beytikî li xwe hayê dibim. Xwe hiltînim. Bi ser de diçim. Dilûse li ser çeqeliyê herdu pêsîrên ez a hişkîhola. Xwe li wir ji bîr dikim. Çifte bi singilk ve diçe û tê. Eynî weke min. Bêhtir weke xwe.