Emê perîşan bibin îşev. Sirra bê tune. Pel nalive. Ebeden. Ger em xwe nexwin wê mêş me bixwin. Birînên me teze ne. Mêşên ti carî bi biçûkiya wan dilê min nexeliya ye li ser birînên min dixilmişin. Dimêjin. Xwirîka min tînin. Axir destên min dixebitin. Li hevalê xwe dinêrim. Şikiriya xwe tînim. Ne dest jî bûna, min ê çawa ev tişt ji we re binivîsiya? Nizanim. Dest muhîmin. Tilî muhîmtir. Amûrên herî bikêrhatî. Ji hiş wêdetir. Ji navê ber bi jêrtir û jortir. Ji her tiştî re dibin. Tişta tê hişê we û nayê. Wextekê min li derekê xwendibû; zewqa tilî didin mirov tu tişt nikare bide gotibû zamotayekî. Min wê gavê henekên xwe pê kiribû. Niha bi derewan be jî fahm dikim. Ma ne me çi fahm kiribe jî bi derewan bû heta îro? Ne bi derewan be jî bi tilîyan bû. Naxêr. Nizanim. Belkî li derekê hinek zanibin. Belkî li kolanekê? Belkî li çiyayekî? Li ber siya l'atekê? Li dor hênkahiya delavekî? Li ber bayê zozanekî? Li binê konekî wî zozanî bûn em. Me dil dabû hev. Ez û wê sîng qemerê. (Ne penêrê koçerê). Me hevdu bi dest û tiliyan miz dabû cara ewil. Destên wê weke perîdankan bûn. Wiha sivik û nazik. Ez dibûm ba. Te pifkiribûya bi piffa ewil na, lê bi ya duda ez li hewa bûm. Hildikişiyam 'erş. Nedigiham ferş. Dibûm merş, dibûm merş. (Naxêr ne hewcî ye ta û derzî)
Li hevalê xwe dinêrim. Rimilkê girtiye ser bêvilê. Reş-xeniqî ye destên wî. Mûyên min şûjin. Wecê min zer û ji xwe ne bawer. Piff dikim rûyê wî, li ba dibe ew nihîtê xortan. Digihêje qatê heftan rimilka li ser bêvilê. Diçe ber bi 'erş. Ez tikîtenê dimînim li ser vî mîratê ferş. Di dest min de qetek nan û serîyek penêrê koçerê. Dikojim hestîyên xwe, dimêjim mejiyê xwe. Piff bibêjin piff, wext berî wextekê bila ev kirtekirt derkeve ji serîyên me.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder