Guhmertal

- Guhên te çima wiha mezin dibin?
- Guhê çi.
- Guhê quzê wê.
- Ya te!
- Qe tu serxoş î.
- Ez quzê diya te me.
- Naxwe bavê min her êvar dikute te.
- Dikute ca te! Binê ezê dilê te bihêlim ha!
- Temam. Min negot. Min tişt negot. Ka noş.
- Noşş.
- Guhên te çima wiha mezin dibin lo?
- Guhên çi? Tu xeyalan dibînî.
- Ezê xeyalên çi bibînim, ahaa bi şeref, guh li te dibin merş.
- De here lo.
- Mere nikare bi te re şoran jî bike.
- Kî? Ez?
- Erê bi şeref.
- Tu quzê wê dixwe.
- Hişş. Polês hatin.
- Va ca xwe gayan nizam her şev tên çi.
- Qe ew jî li quzê ca xwe digerin.
- Ka em ji wan bipirsin.
- Na kuro xwe ker bike. Lê bi ev guhên weke ala welatekî nizanim tê çawa bike.
- Çi bikim?
- Xwe ker bike.
- Temam lo. Bes e. Bela xwe ji min veke.
- Binêr ezê niha çi meselê ji te re bêjim. Hemma meseleye ha. Çîrokeke hêjayî nobelê jê derdikeve.
- Nobel çi ye?
- Quzê wê ye. Ma wê jî ji te re bêjim. Ez ancax çîrokê bêjim, nikarim ta bi derzî vekim.
- Temam. Temam lo. Tu bi ta bigre ezê jî bi derziyê vekim.
- Tu pê bigre çima ez pê digrim?
- Min go tê baştir pê bigre. Ez ji pêgirtinê re tune me. Lê ji pêvekirinê re heme. Çîrok çi bû îja?
- Min hê destpênekir te li me kir ziqûm.
- Na lo. Ka bêje bêje. Welleh min mereq kir.
- Temam ezê bêjim. Baş guh bidê ha.
- Erê. Guhê min li ser te ne.
- Dibêjin li gundekî va doran wextekî tiştên pir ecêb qewimîne. Binê min jî ji kal û pîran bihîstiye ha. Paşre nebê tu derewan dikî. Ew tiştê wiha ecêp hê ti kes nizane çi ye. Lê piştî ev hewalê dibêjin; hemû gundî kişiyane qalikê xwe. Ti kes ji malê dernakeve. Carcaran ji mecbûrî di dizî derdikevin. Çav bi çav nakeve. Derî li derî  venabe. Rû bi rû naşeqite. Dîsa jî dibêjin di nava malîyan de her û her tevgerek heye. Di hundiran de haya her kesî ji her tiştî heye,  kê îro ji jina xwe re çi gotiye, xwarina kê îro çi ye, xeyba kê hatiye kirin, mîha kê za ye, berxê kê miriye û heta kê îro di çi wextî de muyên xwe mûçikandiye. Lê axir li derve her der çol û beyar e. Çûkek ji çiyê bifire nav gund, dengê baskên wê li kuçê belav dibe. Ewqas bêdeng, ewqas sayîl,  ewqas çol û beyar.. Îja dibêjin li derveyî gund darek bilind hebûye. Tu nebêjî êvaran ji her malekê kesek diçe dor wê darê û guh dide ser. Di çîrokan de dar diştexilin, lê guh, bi qasî kevirên arbeşk kerrin, tu zanî? Tingîîn jê nayê, ebeden. Vêca, dibejin; ew dar wê rojê li gund çi bû ye çi nebû ye, dibêje. Yê diçe guhdariya darê weke gurê li dû colên pez, bi dizîka û pê li serê tilîkan dike. Ev bi salan dom kiriye, dibêjin.  Haya her kesî ji her kesî heye, lê haya ti kesî jê tune her kes hay li xwe ye. Wext derbas bûye epêce. Ê tabî dar pîr bû ye, ro bi ro deng lê nizmiktir dibe. Loma, gundî jî êdî bêhtir guh li darê bel dikin. Ji ber vê ro bi ro gundî jî guh li wan dirêjtir dibe, hingê diçe firehtir. Ti hed û hesêb ji vê re tune. Çawa guhê însên wext bi wext mezin bibe. Lê gundî ji xwe naqerin. Dixwazin heta mirinê bi hertiştî zanebin. Kurmê darê ye ketiye însên, wê çawa jê bigere. Axir, dar lal bû ye êdî riziya ye. Lê navê wî gundî wek  'Guhbelkê', ma ye û ma ye. Vêca dibêjim tu jî bi va guhên xwe yî mertal ancax ji wî gundî be.
- Min di çîrokê kiro! Çi çîrok - çi çîrok mala min, tew lêlê, pifff.
- Çi? Quzê wê, ev e? Ma te hêviya çi dikir?
- Min heviya serê  te yî xwar dikir. Ser kartolê ser kartol. Bisene ezê jî yekê bêjim.
- Na lo! Navê ca te çi ye?
- Ewka wê ye.