Toq

Me hişt zemên çîrokên me nehêle.

Heyata min li ber serê min e. Ya hinan li dû wan e. Ew kore rê ne. Hinîn din li pêş wan e, ew heyata badilhewa. Ew dibînin lê kortir in. Ya min di sitûyê min de ye. Qinhetê tînin wê vê havînê bi dawî bibe. Ew dibên, ez nizanim. Dibên ev pergendel wê xwe negihîne payizê. Kurm û nexweşiyên havînê bêhtirin, loma. Payîz baran e. Zivistan sipî ye, berf e, cemed e, pûk û paqijî ye. Bihar ji xwe hûn zanin ne ti demsal e, xav e, kêm xwê ye, ne germ û ne sar e, ba ye - tav e - baran e. Carna ji xwe re difikirim; ewqa berf bi ser min de biheliya, ewqa ba li nav pirça min xista û ewqa baran bi laşê min de biherikiya minê jî weke biharê kulîlk vekira. Lê ka? Naa. Ne ti merîfet e vekirina kulîlkan bi min. Dîsa jî hûn ji xwe re zanin. Helbet hûn zanin. Vê jî zanibin; ez kerengek bûma ti carî li beyarên we şên nedihatim. Ji xwe li beyaran kereng kêm şên tên hûnê bibêjin ne? Nebêjin, ez zanim. Ne ji xwe, ji we zanim. Hûn, yanî yên pel û kulîlkxwir, hûn bi xwe zanin, lê va ye min dîsa jî a xwe got. We dît belkî neyê hesabê we lê sûncê we ye ev bobelat. Hûn, yanî yên zivira çerxê bi saya serê xwe dihesibînin, we kuta çerxan (yaniş fêm nekin, na wele bikin). Yanî qe nebe ya min. Dawiya biharê nêz e. Serê havînê jî anegore. Qirik li min dijidê. Jan jê dihere carna. Derna jî çend dilopên xwînê. Vê toqa di sitûyê min de çikiyayî kê kir sitûyê min çawa kir nizanim. Zemên hişt ez çîroka xwe ji bîra bikim. Lê toqa heyata min her li qirika min dijidê.

Ez ne ji ewên li ser serga me. Lê çi bikim ji her derê hatim qewirandin. Digerim, dibînim, direvim. Hoşto me. Bi pirranî xwedê nehişto. Min carekê neyt lê xera kir xwe bikujim. Derketim serê zînê herî bilind. Bayekî li sînga min da. Gavên min sist bûn. Bo gava dawî min lingê xwe bilind kir. Ricifî. Ricifîm. Nava min re'ilî. Xwêdan bi dora guhê min ket. Firnikên bêvila min fireh bûn. Bêhna min neçikiya, çû û hat - çû û hat. Wê rojê ji min re bû meraq,  hilma ewilî mere dide an distîne? Tu nedî nikarî bistînî. Nestînî nikarî bidî. Serê min giran bû. Lingê min ma li hewa. Weke hestî pêve tunebe bi min ve daliqiya. "Kuzzz" min go. Kazz min zanî bû lê kuzzz cara ewilîn bû. Wek têla tembûrê di hundirê min de be çizzînî ji nava min hat. Merheba tecrûbeya yekem. Min wê rojê xwe nekuşt. Lê tiştekî muhîm elimîm; mere carna ne ji kuştinê ne jî ji hiştinê re dibe. Qirika min zuha bibû. Min xwe gihand avê, şelp û şelp min vexwar. Berî da tavê, vegeriyam gund. Di rê de mirîşkek pêrgî min hat. Min xwe çeng kirê zevt kir. Bi bextewarî wegeriyam meskanê xwe. Min mirîşka xwe hêdî hêdî xwar. Çend caran pelçimokên hestiyan bi qirika min ve aliqîn. Jan jê çû. Serê du gundiyan xwiyanî bû. Perîkên mirişkê li dora min dîtin. Daqûlî erdê bûn. Hê serê xwe ranekiribûn min bazda. "Wê toqa ji te re hindike" gotin "xwedê jê re nehişto." Kevirê ewil li paqê min ket. Serê teriya xwe min bi çavên xwe dît. Toz û dûxan min li dû xwe hişt. Wê şevê qudûmê min nehişt ez wegerim warê xwe. Li ber çem mam. Heta sibê min du kevjal, sê kevjalan jî ez xwarim. Sibehê bi şeveqê re vegeriyam gund. Warê'm wêran bibû. Sergo hildabûn. Ez mexloqatekî hem bi war hem bê warim êdî. Warê'm wêran e. Toqa vî zemanî di sitûyê min de ma ye.