Meş

Dereng e li me. 'Esira teng e.

Ne li vê palê, li paleke din emê bigihên qonaxa xwe. Qonaxa me li wir e. Ne li vê palê, li paleke din. Em li vir in. Ne li wê qonaxê, li qonaxeke din. Emê bimeşin, weke aniha, berî niha, piştî niha. Qonaxa salan e em dimeşin, li me sefer e. Kalkê min bû digo; şevan distêrkan bijmêr, sibehan dengê çûkan. Sitêrk neman bijmêrim, çûk cîk in hê, dicîkinin. Av bi me re dimeşe, niza em bi avê? Sitêrk bi me re vedimirin, niza em bi tavê? Tava li malê. Ber êvarê. Berfa li navê. Himbêza te. Heyva li pişta çeqilê darê. Qonaxa me yek bû. Welatê me çar, xeyala me yek bû. Ha li vê, ha li wê palê. Ji her kulîlka biharê. Li binê her dara hinarê. Me pirsî; ev rê bi ku de diçe? Gotin. Negotin. Pirseke li cab a xwe digere, rêwiyeke li qonaxê.

"Bû êvar, ro li me çû ava."

Şevekê em du kes bûn. Şeva din jî du kes. Em di rêyekê de dimeşiyan. Rêka me yek bû.  Rojekê em di xewnekê de bûn. Xewna me yek bû. Sibehekê em şiyar dibûn. Sibehên me pir bûn. Roja me yek bû.