Şer

Zimanê wî wek marek saf ji hestî li zimanê min digeriya, yê min wek şivek ji dara kenêrê. Ber destê sibê kurm ket darê, mar kir û nekir li xwe nefitilî. Du çûkan bi pozê şeveqê re dest bi şerê berojkê avê kirin. Av mirin hewand. Xwîn neherikî. Perîk ji ber bê firîn. Zimanên me bi du gotinên şerûz li hev gerîn, bêyî şer biqewime em li xwe girîn.

Laşê'm dicemide. Laşê'm ta digre. Rojekê marekî xwe li çîpa min gerandibû, çermê maran di germa havînê de jî eyn wek ji cemedê be sar e te gotibû. Bi min pir ecêb nehatibû. Çima were? Ez ji marekî bêhtir dicemidim û ne tenê havînan min gotibû. Belê, di çavên te de germahiyê nabînim te gotibû. Çav meriv dixapînin tu were ser sîngên min germ li wir e min gotibû. Memik naxapînin, memik naxapînin te gotibû.

Wê rojê li pêş çavên me du meytê çûkan bi avê re diherikîn. Çiqas bêhn nedidan jî te bi bêvila xwe girtibû. Û min bi dilê xwe. Te negot "ma qe tu bi dilê xwe bêhnê distînî? " Lê ez li bendî bûm.

Du laşan ji êvar de hevdû di xwêdanê de hiştibûn. Per li hev nexistibûn lê firîbûn. Min dixwest şer bikim bi te re.  Min dixwest te biêşînim. Tu wekî her caran ji pevçûnan reviyabû. Te gotibû, her pevşabûnek me wek şerekî cîhanê ye. Kenê min hatibû. Marê di navbera me de çav li min qirpandibû. Tu hay ji wî marî tune bû.

Wê rojê du ziman li hev geriyabûn, yek marek saf ji hestî û yek şivek ji dara kenêrê. Piştî şerê cîhanê nizanim yê çendemîn min du qehwe çekiribûn. Te vexwar. Rûyê te dikeniya. Tu bextewar bû. Te vexwar û li te nebû sibe. Min tu kes nedî wek te qehwa bi jehr wiha bi kêf vexwariye. Sê rojan meytê te li şûna xwe ma. Min bi bevila xwe digirt ne bi dilê xwe. Li bendî ava baranan bûm bo vê bêhnê ji dinyaya min bibin.