Nêr

 Bo Şahê

Roj li min bû şev a reş.

Gavên kerê dijmêrim. Çilê havînê ye, agir ji ezmanan dibare. Bêhn dikim, bêhna axê tê ji destmalê. Niqeniqa dilopên xwêdana eniya min e li şûna şopên kerê dikevin. Naxêr carina şop li şûna dilopê, pirrî caran dilop li şûna şopê. Lawê min Kamil xwêdana li ser rûyê min dimale. Bayê cihenemî porê min dialêse. Lawê min Kamil yê nûkamil, derengbiaqil, çîzewîzkan dide li dora min. Bi herdu sîngên xwe hestiyên kerê dijmêrim. Cik bûne çiçik li ser pişta kera bêcil. Pênçsedûheftêûyek, pênçsedûheftêûdudu, pênçsedûheftêûsisê... hezarûsêsedûsîhûneh. Hew. Betilîm. Hesabê gava nayê kirin. Bi çend gavan hatim heta vê derê? Bi çend misqalan min hêviyên xwe gihandin pala vî gundî? Jiyana min çend gavên kerê dike? Zayînek min çend gulîyên diya min? Ramûsanek min çend tayên simbêlên Kamil? Dijmêrim. Kêlî bi kêlî dihûnim. Gav li dewsa gavan rûdinên, berx li dewsa beranan, şev li dewsa rojan, dê li dewsa ewladan. Wiha ye dibêjim, roj jixwe xalî şev jixwe tarî ye. Şoşş dikim kerê, li biniya wê dara berûyê. Aş dibim hinekî. Nema dijmêrim. Em huşş dibin. Ez û vê rebena heywanê, ne ker û ne lalê. Çîzewîza lawikê min e hê di hundirê min de. Xizîna qirika min e ji ber vê nalenalê. Fizîna pûş û palaxê, kirtekirta qaşilê di nava diranên kerê, niqeniqa silêmanê dunikil e. Dirêj dibim kaniya avê. 

Bi rê de diçim. Rêzikek xwîn e ew li dû şopa min. Ji vir û ber bi koka darê, bi min re tê. Ji hev qut nabe. Benikek e di navbera min û lawikê min de. Tenik e. Ziravik e. Ji xwe de şaxan berdide, bo bigihê vê makê. Dinalim têra xwe û vê xakê. Dijmêrim. Çend gav. Çend bav. Çend kêlî. Çend xatir. Çend mîrat. Lawikê xwe dihêlim li binê gewda wê darê. Kamil e navê wî. Niha hebûya nûkamil û derengbiaqil bû. Çoo dibêjim. Dihejim. Sîngên min xwe berdidin bi ser paxila kerê. Lê pahn dibin. Şîr dipijiqin. Tevlî şopa xwînê diherike ber bi malê.